Twee mooie dagen

Hier ben ik weer. Ik was gisteravond zo vreselijk moe, ik had echt geen puf meer om nog een heel verhaal te typen. Maar ik heb weer genoeg te "vertellen". Zaterdagnacht was het wederom herrie buiten maar gelukkig was het volume wat lager dan de nacht ervoor en kon mijn slaappilletje zijn werk doen. Ik ben dan ook goed uitgerust wakker geworden en aan de dag begonnen. Om 06.35u stond ik net buiten toen het busje me al op kwam halen. Een aardige vrouw, Dawn, heette me welkom en bood me meteen aan om voor in te gaan zitten. Nou, dat laat ik me geen tweede keer zeggen natuurlijk. Ik was de eerste die opgehaald werd en samen gingen we nog 5 mensen ophalen. Een Indiase jongen die zijn eigen gang ging, een aardig Engels stel en een Argentijns stel (eind twintig) met wie ik bijzonder goed klikte. Het was Zondagochtend vroeg, dus nog lekker rustig op de weg. De reis naar Coromandel Peninsula zou aardig wat tijd in beslag gaan nemen. Om 09.15u kwamen we aan bij Hot Water Beach in de Coromandel. Dit is een strand waar mensen met hun schepje naartoe komen, een gat in het strand scheppen  en vervolgens uitkomen in heet water en daar dan in gaan liggen. Heel bijzonder en écht heet water. Op sommige punten zo heet dat je er dus niet in kunt liggen. Daarna zijn we naar Cathedral Cove gegaan. Dit is het wereld beroemde stukje strand cq grot dat gebruikt is aan het begin van de film "The Chronicles of Narnia". En dat was de zoveelste uitdaging van deze vakantie. Want om daar te komen moet je zo'n 45 minuten lopen. Op en neer door de bergen wel te verstaan. Pffffffffff, dat blijft toch een dingetje. Ik liep achteraan en zei tegen Dawn dat ze maar door moesten lopen, ik kom er wel. Maar Dawn liet iedereen voorop lopen en bleef bij mij. Heel aardig. Want ja, ik moest om de haverklap stoppen. Zoals eerder gezegd: naar beneden gaan is geen enkel probleem maar berg op. Pffffffffffff. En toen kwam ik aan het eind van de beproeving, kon ik nog tig traptreden af. En weer: naar beneden is niet erg maar ik moest ze later natuurlijk ook weer op. Maar goed, ik heb het gered. En dan sta je bij de grot en is het toch wel anders dan op de vele prachtige foto's die je er altijd van ziet. Want ja, je bent niet de enige die deze grot wilde zien. Zo'n honderd andere mensen (als het er niet meer waren) hadden hetzelfde idee. Ik heb een paar foto's waar géén andere mensen op staan maar daar heb ik ook de nodige moeite voor moeten doen. Maar het was evengoed prachtig hoorp. Na een tijdje hier over het strand te hebben gelopen en wat foto's te hebben gemaakt, ben ik voor de rest uit naar boven gelopen. Ik wist dat het me moeite zou gaan kosten en vond het prettiger om dan maar alleen te lopen. Ik heb heel rustig aan gedaan en ben zeer regelmatig gestopt om op adem te komen en foto's te maken. Uiteindelijk heb ik het gered en ik moet bekennen: ik was weer aardig trots op mezelf :). Na deze beproeving was het tijd om te lunchen. We zijn naar een leuk, klein zaakje gegaan waar we iets konden kiezen van het menu. Ik heb voor een lamburger (versierd met van alles) gekozen en ben buiten gaan zitten. Het Argentijns stel kwam bij me zitten en we hebben gezellig zitten kletsen en enorm gelachen. Na de burger (die trouwens erg lekker was) mijn eerste (en waarschijnlijk laatste) ijsje van deze vakantie gegeten. Op kokosbasis. Apart, maar lekker.  Na de lunch gingen we weer op weg. We stopten bij een artistieke kunstenaar die in the middel of nowhere woont. Deze man is gek op varkens en heeft dan ook ontelbare varkentjes als huisdieren. Niet van die roze, maar van die zwarte en er waren erg veel biggetjes. De varkens / biggetjes lopen dus allemaal gewoon los op de weg, tussen de kippen. Het was enorm leuk om die biggetjes met elkaar te zien spelen. Toen we weer weg moesten, moesten de kunstenaar en andere bezoekers de biggetjes van onder het busje wegjagen zodat we er geen onder zouden krijgen hihii. Leuk. Daarna zijn we naar een bos gegaan. Daar hebben we een stukje gelopen om uiteindelijk uit te komen bij een paar hele oude Kauri bomen. Dit zijn heel aparte bomen. Meubels die van Kauri worden gemaakt zijn enorm stevig. Er kan geen houtrot e.d. in en daarom blijft het dan ook erg lang goed. Kauri bomen kunnen dan ook erg oud worden. Van afstand is het gewoon een boom, maar als je er naast staat is het een ander verhaal. Na dit bezoekje was het weer, hup het busje in en naar het laatste onderdeel van de tour. Naar de Driving Creek Railway. Dit is een mini-treintje ín de bergen. Hier woonde een kunstenaar die ter plekke potten bakte en het treintje gebruikte om b.v. hout te transporteren. Later is deze man hier ook begraven (een paar jaar geleden) en is er op de top van de berg een look-out gemaakt. Hier mochten we uitstappen en genieten van het prachtige uitzicht. Na het treinritje was het eindelijk tijd om aan de terugweg naar de stad te beginnen. We gingen via een andere route weer terug naar de stad, namelijk via de kustroute. En dat was weer helemaal WOW WOW WOW. Wat een magnifieke route weer. Op een gegeven moment stopte Dawn het busje en gaf ons nog één gelegenheid om uit te stappen en foto's te maken. Want ja, je kunt hier bezig blijven met foto's maken. Het was een lange, bloedhete, vermoeiende dag, maar absoluut een voltreffer. Rond 20.00u eindelijk weer in het hotel en eerst meteen in de douche gesprongen (dat was ook wel nodig :)). En tja, gister was de 6de sterfdag van mijn vader en of je nu in Nederland zit of aan de andere kant van de wereld bent,  je bent er toch even mee bezig. Ik ben uiteindelijk om 22.45u naar ben gegaan en in coma gevallen hihihiih. Vanmorgen op tijd opgestaan en om 09.00u de deur uitgegaan. Ik ben rustig naar het museum gelopen en dat was weer een aardige uitdaging. Rond 10.15u ben ik uiteindelijk bij het museum aangekomen. Dit is een absoluut fantastisch mooi gebouw in een immens groot park, bovenop een berg. Heel erg mooi. Vóór het gebouw is een heel mooi watermonument (het zwarte op de foto). Het is een soort watervalletje. Wayne had tijdens de rondrit al verteld dat het een monument is ter nagedachtenis van gevallen militairen en het water wat er overheen loopt moeten de tranen voorstellen van verdriet om de gevallenen. Heel mooi. Het museum ansich is ook heel mooi en heel divers. Een gedeelte over de Maori, een gedeelte over WW2 en andere oorlogen, een gedeelte over oudheden en dieren en toevallig ook nog een expositie over Anne Frank. Heel mooi allemaal. En tussendoor heb ik ook een optreden van de Maori bijgewoond. Is altijd leuk, maar ik vond het niet het mooiste optreden wat ik gezien heb. Maar evengoed leuk. Daarna was er gelegenheid om foto's te maken en dat is wel altijd leuk. Een vrouw vroeg of ik foto's van haar wilde maken en natuurlijk zei ik ja. Ik neem dan ook altijd de moeite om een fatsoenlijke foto te maken. Ik vroeg haar hetzelfde en zij zei ook ja. Maar helaas, zij deed dus geen enkele moeite. Ik heb welgeteld één fatsoenlijke foto. Jammer. Nadat ik een hele tijd door en rond het museum had gelopen, had ik de piep leeg. Ik ben toen weer rustig aan richting stad gelopen en heb daar ook nog heel wat afgelopen. Ik heb nog een paar kleine dingetjes gekocht en toen was het ineens 18.00u. Ik ben richting hotel gelopen en heb bij de pizzeria hiernaast een pizza gekocht en meegenomen naar de kamer. Jammer genoeg was het niet een geweldige pizza, maar goed. Ik heb iets warms in de buik gekregen. En geloof het of niet, ook vandaag heb ik het hele verhaal twee keer kunnen typen. Nu heb ik het wel gehad en ga ik even lekker niksen. Tot morgen.