Aankomst Nieuw Zeeland

Kia Ora

Het is maandagavond 18.35u en ik zit op bed in mijn hotelkamer in Auckland NZ. En ik ben finaal kapot, gebroken, total loss. Als ik ooit nog eens het plan heb om deze kant op de komen dan ga ik het toch echt anders doen. Dan blijf ik ergens wel een nachtje over om fris en fruitig het volgende stuk te vliegen. De reis zoals ik die nu gedaan heb is gewoon niet te doen.

Vrijdag op zaterdag (uiteraard) al niet geweldig geslapen. Om 07.30u hebben Ellen, Gardo en Joep me naar het vliegveld in Düsseldorf gebracht. Was nog even spannend want ze waren alle drie ziek vorige week. Gelukkig waren ze zaterdag een beetje opgeknapt en helemaal fijn dat ze me toch weg wilden brengen. Op het vliegveld nog even gezellig samen wat gedronken en toen afscheid genomen. Ik heb me ingecheckt en ben door de douane gegaan en eigenlijk was het vrij snel tijd om te boarden. De eerste 11 uren (naar Hong Kong) waren niet heel fijn. Er waren erg veel, met name kleine, kinderen in het vliegtuig en die hebben allemaal op een of meerdere momenten wel lopen schreeuwen/huilen. Een van zo'n ienie mienie mensje zat op schoot van zijn moeder pal achter mij en schopte met enige regelmaat tegen de stoel voor hem. Ofwel, tegen mijn rug. Moeder probeerde het tegen te houden maar dat lukte dus niet altijd. Tja, wat ik van tevoren al dacht: ik heb geen oog dicht gedaan. 's Morgens zijn we 45 minuten te vroeg in Hong Kong geland en begon het lange wachten. Ik moest meer dan 8 uur overbruggen voordat de reis verder zou gaan.  Mijn broer had me nog ge-appt met de tip dat ik naar de bios kon gaan. Blijkbaar was die op het vliegveld ergens. Jammer genoeg heb ik die niet gevonden. Omdat ik overstapte moest ik bij aankomst meteen door transfer/douane en moest ik de hele dag doorbrengen in de vertrek terminal. Er waren op zich wel de nodige winkels maar niet echt voor mij. Ik heb zoveel mogelijk gelopen, van het ene einde van de terminal naar de andere en weer terug. Tussendoor natuurlijk nog wat gedronken en gegeten. Nu hebben ze daar ook lounges met ligbedden. Uiteraard waren die constant bezet. Maar op een gegeven moment had ik geluk want er stond net iemand op toen ik er aan kwam. Ik heb toen een uur op zo'n ligbed gelegen. Hartstikke ongemakkelijk maar mijn benen waren erg blij dat ze even konden liggen. En ik heb genoten van het uitzicht. Voor me was namelijk een glazen wand waardoor je naar buiten keek en daar lag dus de startbaan. Ik heb een uur lang zitten kijken naar allerlei soorten vliegtuigen die achter elkaar aan naar de startbaan taxieden om vervolgens achter elkaar op te stijgen. Mooi om te zien. Later zat ik aan de andere kant van de terminal en wat bleek ? Zat ik daar naar de landingsbaan te kijken. Hahaha, de cirkel was rond. Jammer genoeg was het erg mistig maar ik had genoeg te zien.

Eindelijk kwam er een eind aan het lange wachten en konden we het vliegtuig weer in. We zijn op tijd vertrokken en we waren nog niet in de lucht of ik zat al te knikkebollen. Ik denk dat ik zo'n 45 minuten heb gedommeld, nog vóór het eten. Daarna niet meer geslapen. Het tweede stuk was een stuk rustiger en leek ook sneller te gaan. En ook nu zijn we zo'n 30 minuten te vroeg geland. In de regen. Ja hoor, voelde me meteen thuis :). Nou ja, dan krijg je de douane, bagage halen en dan weer door de douane/immigratie. En gelukkig, ik mocht het land in :). Toen ik eindelijk de aankomsthal inkwam zag ik Wayne al meteen staan. Voor degene die het niet weten: de laatste dag van de vorige vakantie heb ik een excursie gedaan en Wayne was de gids/chauffeur. We hebben via FB contact gehouden en toen hij hoorde dat ik weer kwam heeft hij aangeboden me op te halen en naar het hotel te brengen. En van dat aanbod maakte ik graag gebruik. De eerste paar minuten waren natuurlijk een beetje onwennig maar dat was eigenlijk zo voorbij. Hij heeft me, in de stortregen, naar mijn hotel in het centrum gebracht. We houden contact en zullen wrs aan het eind van de vakantie nog wel iets afspreken. Sowieso wil hij me ook weer wegbrengen. En als er iets is dan moet ik het maar laten horen. Zijn woorden "I got your back" hihihi. Het was nog steeds pas 09.00u en ik zou eigenlijk pas na 14.00u de kamer op mogen maar als ik iets bijbetaalde dan kon ik meteen naar de kamer. Dat heb ik gedaan want ik had geen zin om weer zo'n 5 uur te wachten. Dan moet je je dus netjes inchecken en betalen. Nou, grote paniek. De creditcard deed het niet. Of ik wel de goede code had ? Jezus. Opnieuw proberen, weer niet. O shit, nog maar een keer en als het dan ook niet goed is heb ik helemaal een probleem. Ik zeg "hoe kan dit ? Ik heb hem in Hong Kong ook gebruikt". Uiteindelijk probeerde de receptionist het nog een keer en toen deed ie het dus wel. Jezus wat een paniek. Hij bleek iets verkeerd te hebben ingevoerd. Maar ja, je gaat toch aan jezelf twijfelen. Nou ja, ik het is gelukt en ik ben meteen naar boven gegaan, naar de 14e verdieping. Even wat appjes verstuurd, me opgefrist en een kopje koffie gedronken. Op dat moment was het niet alleen even droog, er kwam zelfs een miezerig zonnetje tevoorschijn. Ik ben dus toch maar weer opgestaan en op pad gegaan. Het leuke is dat ik nog precies de weg weet. Mijn eerste stop was de bank want ik heb natuurlijk wel dollars nodig. Blijk ik gebruik te moeten maken van de  pinautomaat en ja hoor, heb ik weer. Door de paniek van de creditcard gaf ik nu dus de code van de creditcard i.p.v. de bankpas. Nou ja, we zullen het maar toeschrijven aan de vermoeidheid. Het is gelukt en ik heb dollars op zak. Toen ben ik ook maar even doorgelopen naar de haven om even zeelucht op te snuiven. Ik zat er amper toen de lucht weer wat donkerder werd. Dus maar even ergens de eerste Latté van de deze vakantie gedronken met een lekker stuk Pecan Pie. Heerlijk hoor. Maar toen ik daar zat overviel de vermoeidheid me als een mokerslag. Ik ben na de koffie terug gelopen richting hotel en heb even een boodschapje gedaan bij de supermarkt drie deuren verderop. Ook hier weer een hele uitdaging want ik stond aan een Self checking kassa. Leuk als je totaal niet weet hoe zoiets werkt en dan ook nog op z'n Engels. Gelukkig was er een medewerker die me de weg wees. Met de boodschappen terug naar het hotel en de spullen opgeruimd. Toen eerst even gedoucht en toch maar de pyjama aan. Ze zeggen altijd dat je zo lang mogelijk wakker moet blijven en het was pas 13.30u maar ik kon niet meer. Ik ben gaan liggen en heb 1,5 uur geslapen. Werd wakker, heb me omgedraaid en weer 1,5uur  geslapen. Nu wakker blijven tot het een normale tijd is om naar bed te gaan.

Ik ben nu aan het proberen alles aan de praat te krijgen en ook deze blog zien uit te vogelen. Wilde ook foto's van de mobiel uploaden maar iets gaat er niet goed. Nou ja, komt goed. Zo meteen nog even iets eten en dan toch echt vroeg de lampen uit en hopelijk goed slapen. Voor morgen voorspellen ze ook nog veel regen dus ook mogen doe ik nog lekker rustig aan. Wat ik ga doen weet ik nog niet. Dat lezen jullie morgen wel weer. Tot dan.