Abel Tasman Park

Hoera, ik heb het overleefd :). Vraag niet hoe, maar ik heb het overleefd. Wat een dag. Vannacht goed geslapen en zelfs wakker geworden van de wekker. Na een kopje koffie en wat yoghurt al vroeg de deur uit gegaan. Ik moest om 07.00u bij de Isite staan, dus het was vroeg dag. Even moeten wachten en toen kwam de bus er aan. Ingecheckt bij de chauffeur en de bus in gegaan. Onderweg werden nog de nodige mensen opgehaald. Bij een van die stops stapte een oude mevrouw in naast mij kwam zitten. De buschauffeur vertelde onderweg het een en ander en op een gegeven moment ging het over de fruitteelt die hier heel goed gaat. Ze hebben zeker 3 oogsten per jaar en dat heeft mede te danken aan het weer. Zegt die mevrouw tegen me: je moet hier in NZ nooit naar de weersvooruitzichten op t.v. kijken en dat geloven. Je moet gewoon 's morgen de gordijnen open trekken en naar buiten kijken en dan weet je wat voor dag het wordt. Vond het zo mooi hoe ze dat zei. Na zo'n 1,5 uur kwamen we aan in Kaiteriteri. Daar wemelde het van de mensen die allemaal op een of andere boot wilden. Er kwamen meerdere boten met diverse doeleinden. B.v. eilandhoppen, rondvaart maar ook kayak tours. Ik moest eerst nog mijn bootticket ophalen bij de betreffende reder en had nog net tijd om snel snel een plasje te plegen. En toen dus snel die boot op. Helaas zat boven (buiten) alles al vol, dus heb binnen gezeten. Zat niet aan het raam, dus geen gelegenheid voor foto's onderweg. Onderweg werd twee gestopt om mensen van de boot te laten en uiteindelijk kwamen we na bijna een uur, in de stortregen, aan bij het strand van Bark Bay. Tja, mijn wandelschoenen, wandelbroek én regenjas hebben vandaag keurig hun nut bewezen. Dus ja, het eerste stuk ging in de regen en dat was niet echt leuk. De wandeling ging door de bossen / bergen en omdat het zo nat was werd het op een gegeven moment tamelijk glibberig. Het ging vandaag niet zozeer om de wandeling als wel om de oorlog die ik met mezelf heb gevoerd. En ik kan jullie vertellen: ik heb gewonnen :). Ik ben onderweg wel 10 x dood gegaan, heb mezelf compleet verrot gescholden en me wel 100x afgevraagd waar ik toch in vredesnaam aan was begonnen en vooral ook, WAAROM ? Maar ja, als je eenmaal onderweg bent heb je geen keus meer hé. Dan moet je wel door. De "rechte" stukken gingen prima, naar beneden was bij tijd en wijle een hele uitdaging maar naar boven hé. Tjonge,jonge. Over uitdagingen gesproken. Een andere uitdaging was een hangbrug die ik over moest. Nu ben ik daar niet zo bang voor maar een beetje eng was het toch wel. Maar uiteraard ging alles goed. Op een gegeven moment stopte het met regenen en dat hielp een stuk. Kon de jas tenminste uit, want dat was toch wel warm. Leuk was ook dat je steeds een aantal mensen over en weer passeerde. Wat me al eerder is opgevallen is dat toeristen een soort van onuitgesproken pact lijken te hebben afgesloten. Zo iets van: we steunen elkaar en helpen elkaar en houden rekening met elkaar. Zo mooi. Ook in de bergen van Abel Tasman zag je het gebeuren. Men maakt foto's van elkaar en pept elkaar onderweg op. Kon ik wel gebruiken hihhi. Gelukkig was het wel een super mooie wandeling en had je regelmatig geweldige uitzichten. Maar na ongeveer 3 uur sloeg de vermoeidheid ongenadig toe. Ik ging steeds langzamer en kwam bijna niet meer de heuvels op . Voordeel van alleen reizen: ik hoefde met niemand rekening te houden en kon heel rustig aan doen. Zo'n half uur voor de eindplek kwam ik een meisje tegen die er ook helemaal doorheen zat. We zijn samen opgetrokken. Ze heette Anna en kwam uit Rusland. Had nog een mega backpack op haar rug ook en last van haar knie. Ging dus ook niet zo snel. Zij had vooral moeite met naar beneden gaan en (voor mij gelukkig) ging het eind juist bijna alleen maar omlaag. We hebben langzaam aan gedaan en lekker gekletst. Dat bleek namelijk nogal afleidend te zijn en voor we het in de gaten hadden waren we op het strand bij Anchorage. Maar toen moesten we ook nog een heel stuk over het strand naar de plek waar de boot zou komen. Anna moest met een andere boot mee dus we hebben afscheid genomen. Uiteindelijk kwam ik met natte voeten, maar op tijd op het bovendek van de boot te zitten. We gingen op tijd weg maar het was vloed en de captain zei al snel dat er aan de kant waar ik zat wat water op zou spatten. Ja hoor, was ik net bijna droog, werd ik weer nat gespetterd. Bijna alle vrouwen waren aan het gillen hahaha. Het was alleen op het moment van draaien, daarna ging het weer rustig aan. Opeens ging het langzaam en zei de captain dat we naar links moesten kijken. Zagen we daar toch zee otters zwemmen. Super leuk. Uiteindelijk kwamen we weer bij het strand in Kaiteriteri aan. En tja.........het was vloed hé. De boot kon niet helemaal tot aan het strand komen, dus we werden geadviseerd om de schoenen uit te doen en de broek tot de knie op te rollen. Nou, als ik mijn schoenen uit moest doen dan kreeg ik ze van z'n levensdagen niet meer aan. Dan maar natte voeten. En ja hoor, precies op het moment dat ik het water in stap komt er een golf. Tot mijn kont toe zeiknat :) We waren best ver van het strand gezet dus toen moesten we ook nog een heel stuk terug lopen over het strand voordat we bij de plek waren waar de bussen komen. Daar aangekomen heb ik even op een bankje gezeten en gezellig zitten kletsen met een NZ echtpaar uit Christchurch. Eindelijk kwam de bus en konden we richting "huis". Ik was kapot. Eenmaal hier heb ik buiten mijn schoenen uitgedaan en ik ben linea recta naar de badkamer gegaan om te douchen. En ondanks dat ik doodmoe ben wilde ik toch meteen dit stuk schrijven.

Ik ben kapot en ik denk niet dat ik morgen een voet voor de andere kan zetten. Maar mag ik het eerlijk zeggen? Ik ben zo vreselijk trots op mezelf!! Ik heb ongetraind 4,5 uur zo goed  als non-stop door de bergen gelopen. Ik heb in het begin echt enorm getwijfeld of ik het wel ging redden. Natuurlijk had ik geen keus maar dat neemt niet weg dat je heel erg aan jezelf kunt gaan twijfelen. Dat ik dit gedaan heb is een mega overwinning op mezelf. Ik voel me echt een hele bikkel :).

Nu drink ik mijn wijntje op en ga ik naar bed, waar ik waarschijnlijk in coma zal raken hahaahahah. Ik ben te moe om de foto's te sorteren en te up-loaden. Die krijgen  jullie morgen. Welterusten.