The Centre of New Zealand

Zo, hier ben ik weer. De deur staat open zodat er een verfrissend windje binnen kan komen en een glaasje wijn staat onder handbereik. Vannacht hartstikke goed geslapen. Zal wel van de zeelucht gister komen. Ik werd in ieder geval pas om 08.00u wakker en dat is voor mijn doen heel wat. Wel erg jammer dat ik mijn hoofd tamelijk hard tegen de achterwand van het bed stootte. Ik ben nu net zo'n Disney figuur met een bult op mijn hoofd :). Ik moet eerlijk bekennen dat ik even flink heb zitten vloeken. Dit bed heeft zo'n uitstekend hoofdeinde en dat ben ik niet gewend. Dus tja, dat betekent de komende dagen uitkijken. Ik heb lekker rustig aan gedaan. Wat administratie (ja ja, dat gaat gewoon door), wat opgeruimd en wat gestreken. Tegen 10.00u eindelijk maar eens de deur uit. Eerst maar eens naar de Isite (VVV) gelopen. Daar een excursie geboekt (daarover later meer) en de nodige info vergaard. Met een plattegrond op zak aan de wandel gegaan. Nadat ik trouwens eerst even bij de Countdown naar binnen was gegaan voor een fles water. En toen dus in de benenwagen. Ik was ongeveer 10 minuten onderweg toen ik me realiseerde dat ik de verkeerde kant op liep. Oeps. Dan maar omdraaien en weer terug. Ik was namelijk onderweg naar de Centre of New Zealand, ofwel he middelpunt van Nieuw Zeeland. De wandeling ernaar toe was heel aardig. Je hoefde maar langs de rivier te lopen en dat was een mooie route. Ergens op het eind heb ik blijkbaar een afslag gemist want ik was duidelijk de weg kwijt. Met de plattegrond in de hand stond ik om me heen te kijken, toen een mevrouw op de fiets stopte en vroeg of alles o.k. was. Ik vertelde haar dat ik de weg kwijt was maar zeker wist dat ik in de buurt was. Dat klopte. Ze gaf aan dat ik de straat door moest en dan naar links. Dus, hup weer doorlopen. Uiteindelijk kwam ik bij een punt waar weer bordjes stonden die de route aangaven. Maar ja, ik had van tevoren geen idee dat ik dus berg op zou moeten lopen. O jee!!  Ik heb het gedaan maar het was een hele uitdaging. Ik ben, ik weet niet hoe vaak, even gestopt om op adem te komen en mijn hartslag omlaag te krijgen. Jezus, wat een toestand. Iedere bocht die ik omging dacht ik: ik moet er toch bijna zijn. Maar nee hoor, daar kwam weer een stijl pad omhoog. Shit. Maar weer even stoppen. Op een gegeven kwam er een man voorbij die vriendelijk knikte. Later, toen ik langzaam omhoog ging, kwam deze man alweer naar beneden en zei "you're nearly there". Ik dacht "ja, ja, de wandeling zou ook maar een half uur duren en ik ben toch echt al veel langer onderweg". Maar gelukkig had deze man gelijk en ik was er vanaf dat punt inderdaad na een paar minuten. En toen zag ik waar die helse klim voor gedaan had en ik moet bekennen: het was de moeite waard. Wat een uitzicht!! Ik heb daar heerlijk een tijdje gezeten en genoten van het uitzicht en een broodje gegeten (ik had gister een broodje gekocht maar niet gegeten. Vanmorgen dus belegd met Feta en tomaat en meegenomen. Gelukkig maar.). Omdat er verder helemaal niets te doen was, was het op een gegeven moment tijd om weer te gaan. Gelukkig gaat naar beneden altijd makkelijker en sneller. Weer "beneden" besloot ik een andere route terug te lopen en toen ik kwam ik per ongeluk uit bij de Queens Gardens. Daar dus maar meteen doorheen gelopen. Een prachtig park met zeer bijzondere bomen en planten, een vijver met bruggetjes en wat beelden. Er waren veel mensen die lekker op een bankje zaten te lezen of gewoon van het prachtige weer en de mooie natuur aan het genieten waren. Opeens zag ik een gebouw met een soort van café. Daar ben ik natuurlijk meteen naar binnen gegaan want ik was ondertussen wel toe aan een koffie. Bij de koffie een heerlijk stuk gebak (Salted caramel) gegeten. Toen ik daar zat voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was en hoe moe mijn voeten waren. Maar ja, ik moest toch echt nog een stuk lopen. En omdat ik vanmorgen niet gedacht had dat ik een berg op zou moeten lopen en dat ik überhaupt zoveel zou gaan lopen, had ik dus maar sandaaltjes aan. Tja, wijze les van de dag: als je niet weet waar je heen gaat of wat je kunt verwachten dan kun je misschien beter je wandelschoenen aan doen. Na de koffie ben ik weer langzaam richting centrum gelopen en toen kwam ik erachter dat Nelson dus veel groter is dan ik had gedacht. Geloof het of niet maar  ik ben dus tot drie keer toe de weg kwijt geraakt. Iedere keer vroeg ik de weg naar de Isite (vlakbij het appartement) en steeds kwam ik daar niet uit. Voor de derde keer de weg gevraagd en dat bleek een Canadees stel te zijn. Ze zijn een stuk met me opgelopen omdat ze toch die kant op moesten en we hebben even gezellig gekletst. Uiteindelijk waren zij het die me de goede kant op stuurden en kwam ik moe en bezweet bij het appartement aan.

Natuurlijk meteen de douche ingesprongen en daarna even gezeten. Lekker gegeten en alvast de kleding voor morgen klaar gelegd. De weersvoorspelling zeggen dat het morgen nog mooi weer is maar donderdag erg slecht met veel regen en daarna is het een stuk minder warm. Voor morgen heb ik dus een tour geboekt en wel naar het Abel Tasman Park. De reden waarom ik er voor gekozen heb om ook in Nelson te logeren. Het schijnt namelijk een heel mooi park te zijn. Veel te groot om zomaar heen te gaan en onbereikbaar voor auto's. Het wordt morgen vroeg dag voor me want ik moet om 07.00u bij de Isite staan. Daar komt een bus me oppikken die me naar Kaiteriteri brengt. Vandaar gaat er een boot naar Bark Bay en dan is het de bedoeling dat ik zelf mijn eerste echte hike ga lopen van 3,5 - 4 uur van Bark Bay tot Anchorage. Het schijnt niet al te moeilijk te zijn en je hebt genoeg tijd om het te lopen dus ik ga er van uit dat dit geen probleem zal zijn. Dan stap ik weer op de boot naar Kaiteriteri en vandaar weer de bus terug naar Nelson. Waarschijnlijk een vermoeide dag maar hopelijk ook een hele mooie dag. Jullie horen het morgen. Toedeloe.