Lake Manapouri en Doubtful Sound

Vandaag was een absolute TOP dag!! Een dag met een gouden randje. Ik dacht eergister al een probleem te hebben met mijn vocabulaire, dat wordt vandaag alleen nog maar erger. Ik had ook al een enorm probleem met de foto's. Heb er zoveel gemaakt en er zitten zulke geweldig mooie tussen, dat ik het bijzonder moeilijk vond om een keuze te maken :). Maar laat ik bij het begin beginnen. Ik heb, ja ja, weer slecht geslapen. Als het over twee dagen niet beter is ga ik toch maar eens de slaappilletjes voor de dag halen. Ik was dus al erg vroeg wakker, wat op zich niet erg was want ik zou om 06.15u opgehaald worden. En dat was dus al meteen een nieuwe ervaring. In het donker buiten staan wachten totdat een bus je komt ophalen. De bus kwam gelukkig keurig op tijd en ik was een van de eerste die instapte. Zat dus uiteraard weer meteen vooraan. We gingen een aantal adressen af om iedereen op te halen en uiteindelijk zat de bus vol en gingen we op weg. Ons eerste doel was Manapouri.Een dorp verder dan Te Anau zeg maar. Daar ligt Lake Manapouri en daar waren we naar op weg. De rit duurde ongeveer een half uurtje en toen werden we bij de aanlegsteiger gedropt. De volgende fase van de reis was een overtocht met de veerboot over Lake Manapouri. Ik ben natuurlijk op het bovendek gaan zitten. Deze keer was ik beter voorbereid qua kleding: een t-shirt, vest en daarover mijn jas. De zon was nog niet helemaal op, dus het was een heel bijzondere tocht. Ik vond het helemaal geweldig. Eenmaal op redelijk open water ging het wel steeds harder waaien. Zo hard zelfs dat de wind in één ruk de capuchon van mijn jas los trok. De capuchon die ik op had zelfs. Geen idee hoe het kon maar de wind trok gewoon de rits los waarmee de capuchon vastzat aan de jas. Ik kon nog net op tijd het touwtje vastgrijpen anders was mijn hele capuchon weggeweest. Na een tocht van zo'n 50 minuten waren we over het meer gevaren en werden we weer gedropt. Daar stond vervolgens een bus weer te wachten die ons nog eens een uur rijden verder zou brengen, naar Doubtful Sound. En dat was me toch een prachtige rit. Niet normaal. Je moet weten dat dit gebied (Fjordland) erg moeilijk bereikbaar is. Zoals de gids vertelde: in Milford Sound komen jaarlijks zo'n 600.000 toeristen. In Doubtful Sound zo'n 60.000. Dat komt omdat Doubtful Sound erg moeilijk te bereiken is. Je moet dus een stuk over land, dan over water, dan weer over land en vervolgens over water. De rit met de bus ging over de bergen en door de valleien, en dit alles was door het regenwoud. Er was maar één weg en aan beide kanten was prachtige natuur. Palmbomen, afgewisseld met andere tropische bomen, beekjes, een rivier en dan meerdere watervalletjes die je zomaar even voorbij rijdt. In dit gebied is een Track te lopen en wat moet het magnifiek zijn om die te lopen. Want ik ben er van overtuigd dat echt ín het hart van het regenwoud, het zelfs nog mooier is. Uiteindelijk kwamen we na zo'n uur bij de aanlegsteiger van de boot door Doubtful Sound. En ook daar ging ik natuurlijk meteen op het bovendek zitten. Ik had tijdens de busrit de capuchon weer aan de jas geritst en kon alleen maar hopen dat het niet nog een keer zou gebeuren. En dan vaar je dus 3 uur door een waanzinnig, ongelofelijk mooi sprookjes landschap. Dit is zo anders dan Milford Sound. Milford was robuust, ontzagwekkend, donker en woest. Doubtful is .........................alsof je door het sprookjesboek van Hans Anders vaart. De bergen zijn groot maar groen. Begroeid met de meest bijzondere en mooie bomen. En ze volgen elkaar allemaal op alsof het niets is. Het groen is wederom verpletterend en alsof dat nog niet genoeg is: je ziet overal van die watervalletjes of waterstroompjes. Op de meest onverwachte momenten, de een nog mooier dan de ander. We zijn helemaal tot aan de Tasmaanse zee gevaren en toen weer omgekeerd. En op de terugweg kwam de zon in vol ornaat te voorschijn. Het was grandioos !!! Als ik nog niet verliefd was op Nieuw Zeeland, dan zou ik het nu wel zijn. En het zal als geen verrassing voor jullie komen als ik zeg: ik kom hier absoluut, zonder enige  twijfel weer terug. Er is nog zoveel te zien, te doen, te beleven, te ontdekken. En belangrijker nog: ik voel me hier zo enorm thuis. Misschien ben ik in een vorig leven wel een Kiwi geweest hihihihi (en dan bedoel ik niet het stuk fruit :)). En ja, als ik dan moet kiezen tussen Milford en Doubtful zeg ik zonder aarzeling: Doubtful. Na deze tocht gingen we weer met de bus om na bijna een uur ook weer op de veerboot over Lake Manapouri te varen. Het was toen zelfs warm te noemen. Nou ja, als je zat dan. Als je opstond waaide je bijna weg. En na deze vaartocht was het weer een laatste stukje met de bus terug naar Te Anau. Eenmaal bij het motel ben ik meteen naar de receptie gelopen om me alvast uit te checken. Dus dat is ook al allemaal geregeld. Daarna wilde ik eigenlijk buiten gaan zitten maar (sorry voor jullie) het was veel te warm. Dus toch maar binnen gaan zitten en eerst de foto's bekeken. Daarna lekker gedouchte en toen de foto's uitgezocht. Toen een filmpje uitgezocht om te up-loaden en aangezien dat altijd erg lang duurt, terwijl dat bezig was de koffer alvast gepakt. Want tja, morgen is het weer tijd om te vertrekken. Ik moet rond 07.15u de deur uit. Naar de bushalte lopen waar de bus om 08.00u vertrekt naar Christchurch. Daar kom ik pas rond 19.00u en dan moet ik nog naar het hotel. Vrijdagochtend vlieg ik dan naar Rotorua waar ik 5 nachten blijf en daarna ga ik nog een week naar Auckland (Tineke: nog zo'n 13 dagen dus :)). Maar goed, eerst morgen nog een lange dag van 11 uur in de bus zitten. Maar ik heb mijn e-reader bij de hand dus ik kom de dag wel door (mocht ik niet meer naar buiten willen kijken :)). Jullie horen het later. Doei doei.