Van Nelson naar Greymouth

Wow, wat een dag, wat een dag. Het is zondag 19.00u en ik zit totaal uitgeteld op mijn bed in de motelkamer in Greymouth. Een ding is zeker: vanavond zal ik goed slapen hahaha. Vannacht wakker geworden van de "buren" die midden in de nacht "thuis" kwamen en op het balkon besloten ruzie te gaan maken. Tja, dan ben ik wakker hé. Daarna werd ik ook weer vroeg wakker, bang om de wekker te missen. Om 05.30u maar opgestaan en de koffer klaar gezet en een kopje koffie gedronken. Op tijd de deur uitgegaan en om 06.50u stond ik keurig bij de bushalte. Ik was de eerste, heb ook als eerste ingecheckt en kon als eerste de bus in. Eindelijk kon ik eens een keer vooraan in de bus zitten. Automatisch ging ik aan de raamkant zitten. Vrij snel daarna kwam er een oudere man binnen en vroeg of hij naast me mocht komen zitten. Hij hield er zo van om vooraan te zitten. Tja, dan zeg je natuurlijk geen nee. Deze meneer zat blijkbaar om een praatje verlegen want hij begon een heel verhaal. Het was een Engelsman, had 30 jaar in Brussel gewoond, woonde nu in Nice, had jaren met zijn boot in zeeland gelegen, was al vanaf november op reis, ging nog het zuidereiland rond en daarna waarschijnlijk naar Birma voor, ach........een jaartje of zo. Eerlijk is eerlijk, op een gegeven moment was ik hem kwijt. De bus zat voor een kwart vol en vertrok keurig op tijd. Onderweg werden nog op verschillende plekken mensen opgehaald. Jammer genoeg regende het vrij hard onderweg. Voor het uitzicht niet zo erg maar voor foto's maken wel. Terwijl we onderweg waren hoorde mijn rechteroor ineens gezoem, vanuit mijn ooghoek kijk ik naar rechts en .....................shit, zit er een super dikke wesp naast me tegen de raam aan. Jeetje, ik zat bijna bij mijn buurman op schoot hahahahahah. Ik schrok me wezenloos. Het stomme beest bleef maar in de buurt, ik werd er helemaal zenuwachtig van. Mijn achterbuurman had zijn brillenkoker in de aanslag en wilde wel proberen het kreng te vangen maar helaas, hij kreeg de gelegenheid niet. Op een gegeven moment vloog het kreng naar boven en heeft zich verstopt. Maar om eerlijk te zijn heb ik daarna niet meer 100% rustig gezeten. Gelukkig is hij later niet meer terug gekomen.

En dan de busreis. Tja, ik begrijp nu waarom Gardo, Jos en Wayne zo graag wilden dat ik naar het zuidereiland zou gaan. Dit eiland is toch echt heel anders dan het noordereiland. En wat is het waan-zin-nig mooi. De reis ging via de bergen die alle kleuren groen bevatten die je maar kunt bedenken. Ikzelf heb nooit geweten dat er überhaupt zoveel verschillende nuances in groen bestonden. Tussen de dennenbomen in staan de varens en de palmbomen, gebroederlijk naast elkaar. Als je goed kijkt zie je soms ineens een kabbelend beekje stromen of een rivier of je ziet een klein meertje tussen de bomen door. Na 5 minuten zit je ineens weer gewoon op vlak land en flitsen de farms met runderen aan je ogen voorbij. En vandaag heb ik dan eindelijk die groene weilanden met hele kuddes schapen gezien. Na de volgende berg reden we ineens langs een wei met .................herten. Ja echt, een hele wei vol met prachtige herten. Niet te geloven. De mist boven de bergen maakte het allemaal nogal magisch en sprookjesachtig. Rond 12.30u stopten we voor de lunchpauze en laat die stop nou in Punakaiki zijn, bij de Pancake Rocks. Daar had ik via Gardo van gehoord maar ik dacht niet dat ik erheen zou kunnen gaan. En nu stopten we daar dus onverwacht. Ik heb eerste even een koffie besteld en helaas deed deze mevrouw er zo'n 10 minuten over om een koffie te maken. Ik had toen nog maar 20 minuten over. Ik ben met de koffie in de hand zo snel mogelijk richting de Pancake Rocks gelopen. Gelukkig was het op dat moment droog. Jammer genoeg had ik niet de tijd om de hele route te lopen maar ik in ieder geval wel een gedeelte van de Rocks gezien. Super!! Daarna snel weer terug de bus in. De oudere man naast me was ter plekke uitgestapt dus ik ging nu voor de zekerheid maar aan het gangpad zitten. Even verderop bleek de zee zo enorm onstuimig te zijn dat ze zelfs een stuk van de weg had afgeslagen. Dat was op meerdere plekken gebeurd (zie filmpje). Echt heftig om te zien. Uiteindelijk kwamen we om 13.45u aan bij het treinstation in Greymouth. Omdat het weer regende heb ik maar een taxi genomen naar het motel. Hier werd ik verwelkomd door een super aardige vrouw, genaamd Bronwyn. Deze mevrouw bood meteen aan me morgenvroeg naar het station te brengen en liet me op de plattegrond en wandeling zien die wel de moeite waard was. Vervolgens heeft ze me naar mijn kamer gebracht. En hier staat het grootste bed dat ik ooit gezien heb. Volgens mij is dit wel een driepersoons bed hihihihi. Ik heb even wat gedronken en zag dat het op dat moment droog was en nog redelijk vroeg. Omdat ik de hele dag al in de bus had gezeten leek het me wel een goed idee om toch maar een rondje te gaan lopen. Met de plattegrond in de hand ben ik dus op pad gegaan. Ik kwam al vrij snel bij de zee uit, die ook hier erg ruig was. Vervolgens langs de zee richting uitkijkpost gelopen. Onderweg een aantal regendruppels opgevangen maar gelukkig niet te veel. Net op het moment dat ik dacht  toch echt ergens fout gegaan te zijn, zag ik in de verte de uitkijkplek. Hé gelukkig. Op die plek heb ik een hele tijd gestaan, gewoon staan genieten van het schouwspel van de zee. Heel even kwam zelfs de zon te voorschijn. Daarna moest ik natuurlijk weer verder. Dus doorlopen wat de route zegt, maar ja, een rechte straat op de plattegrond hoeft niet zo recht te zijn als je denkt.  Daar ben ik nu eigenhandig achter gekomen. Wel twee keer zelfs :) Ofwel, ik ben tot twee keer toe verkeerd gelopen. Uiteindelijk zag ik een groot warenhuis waar ook waar wat auto's stonden. Ik zag een vrouw bij een auto, dus ik erop af. Onder het mom #durftevragen dus mevrouw aangesproken. Eerst gevraagd of ze van hier was en het antwoord was nee. Maar ze wilde wel kijken of ze me kon helpen. Dus ik aangewezen op de plattegrond waar ik heen wilde. Kijkt ze me aan en zegt "dat accent. Nederlands ?". Ik zeg ja. En ja hoor, begint ze in Nederlands  tegen me te praten. Bleek haar moeder Nederlandse en toen ze nog klein was is ze regelmatig in Nederland geweest. En ze wilde heel graag terug naar Nederland. Zo zie je maar. We hebben een hele tijd gezellig staan kletsen en uiteindelijk heeft een derde persoon me de weg moeten wijzen :). Gelukkig was ik al vrij dicht in de buurt. Snel bij de supermarkt hiernaast wat te drinken en eten gehaald en toen eindelijk weer naar de motelkamer. Helemaal kapot. Maar hartstikke voldaan. .Voor de eerste keer sinds ik hier ben heb ik het stervenskoud, zal ook wel van de vermoeidheid zijn waarschijnlijk. Vanavond maar vroeg onder de wol en hopelijk lekker slapen. En morgen weer zo'n grote dag. Morgen dan eindelijk de treinreis Transalpine, van Greymouth naar Christchurch. Krijg ik weer zo'n mooie dingen te zien. Hopelijk kan ik morgen de nodige/bruikbare foto's maken. Jullie zien het later.

Ik heb trouwens naast een paar foto's een kort filmpje geupload. Die heb ik gemaakt vanuit de bus en als je goed kijkt zie je op sommige plekken stukjes van het asfalt. Afgeslagen door de ruige zee.