Transalpine en Christchurch

Hoi hoi, daar ben ik weer. Hebben jullie me gemist ? Ik was gisteravond zo vreselijk moe, ik had echt geen puf meer om hele verhalen te schrijven. Dat moet ik dus nu dubbel gaan doen :). Dus bereid jullie maar voor. Gisterochtend vroeg wakker en na een kopje koffie met koffer en al naar de receptie gelopen. Het had de hele nacht vreselijk hard geregend dus ik zag de bui al hangen hahahahah. Het zou een lange dag worden. Bronwyn heeft me, zoals beloofd, naar het station gebracht en tja, daar sta je dan met je goed fatsoen. Om 09.45u bij de Isite terwijl de trein pas om 14.00u vertrekt. Gelukkig kon ik mijn koffer al bij de Isite droppen en kreeg ik ook meteen de boardingspas voor de trein. Was dat alvast geregeld. Maar ja, wat moet je dan al die tijd ? Greymouth is een verdomd klein dorp, een gat eigenlijk maar. Een doorlopende weg met een paar korte vertakkinkjes en that's it. Dus na drie rondjes door deze straat had ik het wel gezien. Ik heb maar een koffie gekocht en op het dorpspleintje zittend opgedronken. En geloof of het niet maar de zon kwam warempel ook nog even tevoorschijn. Greymouth is een vroeger mijnstadje en dat is aan veel nog te zien. Ik vond het ook wel een beetje aan zo'n oude spaghetti western doen denken. Op een gegeven moment betrok het weer aardig en kreeg ik het weer koud, dus maar terug naar het station. Daar aangekomen op een bankje gaan zitten en de klok vooruit kijken. Jammer genoeg heb ik een van de afgelopen dagen een aardig koutje te pakken gekregen, dus ik begon aardig wat hoofdpijn te krijgen. Ik dus naar binnen (Isite) en gevraagd of ze misschien een paracetamolletje voor me hadden. Nou, nee dus. Ik moest maar naar de apotheek. Dus niet hé. Ik had een heel doosje bij me. Maar ja, dat doosje zat dus in de koffer. Wijze les. Later meteen een strip in de portemonnee gestopt. Om 13.50u mochten we de Transalpine in. Mooi dat we allemaal gereserveerde stoelen hadden, geen gedrang dus wie aan het raampje mocht zitten :). Ik zat in ieder geval in een rij van 2 stoelen alleen en dus aan het raam. Het was een uitermate comfortabele trein. Ruime stoelen met voldoende beenruimte, twee horeca wagons (waar ik geen gebruik van heb gemaakt) en een open wagon waar niemand gebruik van gemaakt heeft omdat het veel te koud en nat was. Want ja, het regende 2/3 van de reis pijpenstelen. Heel, heel, heel, heel, heel, heel erg jammer. Maar goed, het weer heeft niemand in de hand. Je kreeg ook nog een koptelefoon en als je dat wilde kon je dus naar een bandje luisteren wat precies vertelde wat je onderweg allemaal zag. Verdomd leerzaam en erg leuk om dat allemaal te horen. De trein rijd van west naar oost, via de Southern Alps en Arthus's Pass. Het was jammer van het weer want ik denk dat het nog fantastischer was geweest als de zon had geschenen, maar ik vond het evengoed een waanzinnige ervaring. De natuur is zo ontzettend divers. Volgens de mevrouw van het bandje heeft dat met name te maken met het weer en de scheidingslijn daarvan die door het eiland heen loopt. Je hebt b.v. hele stukken waar geen schapen kunnen grazen omdat de grond te droog is en bijna op een woestijn lijkt.  En vervolgens heb je weer "vlakke" stukken waar je alleen maar schapen ziet of hele weides vol met - ja ja daar zijn ze weer - herten. En ja, dan die bergen hé. Ik moest even terug denken aan Graehem in Australië. Toen ik daar was en het de hele tijd over bergen had, corrigeerde hij me. Dat waren geen bergen, dat waren heuvels. "Bergen heb je in Nieuw Zeeland, niet hier".  Ik begrijp nu wat hij bedoelde :). Onderweg ging de trein ook nog 8.5 km dóór de bergen. We gingen daarbij omhoog of omlaag, dat weet ik niet. Ik weet wel dat mijn oren weer aardig begonnen te  toeten. Om heel eerlijk te zijn vond ik het op een gegeven moment toch  wel een beetje eng. Je rijd door een stikdonkere tunnel die, volgens de mevrouw van het bandje, maar een paar centimeter ruimte laat aan alle kanten. Maar de trein schudde ook nog eens van links naar rechts. Je zou kunnen denken dat je in het donker in een bootje zit. Niet leuk. Om 18.40u kwamen we eindelijk aan in Christchurch. Gelukkig had ik snel mijn koffer te pakken en kon ik vertrekken. Ik heb maar meteen een taxi genomen naar het motel en dat was maar goed ook. Het station ligt verdomd ver van het centrum. Hier heb ik meteen ingecheckt en ben ik naar de kamer gegaan. In eerste instantie dacht ik dat ik nu toch voor de eerste keer een verkeerde keuze gemaakt had qua motel, maar na een goede nachtrust valt dat toch wel mee. Ik heb geslapen als een os.

Omdat ik niet helemaal lekker ben en zo moe was, wilde ik het vandaag wat rustig aan gaan doen. Nou.... niet dus. Ik ben om 10.00u de deur uit gegaan richting centrum. Daarbij ben ik eerst naar de Kathedraal gelopen. Deze is zwaar beschadigd tijdens de aardbeving van 2011 en ik heb gehoord dat ze deze weer willen restaureren. Als je daar bij dat gebouw staat en bedenkt waardoor het er nu zo uit ziet, dan is dat toch wel aangrijpend. Verderop hebben ze een monument gemaakt ter nagedachtenis van de aardbeving. Het zijn traptreden met daarop een gedicht (zie foto). Na het nodige gelopen te hebben ben ik naar de Isite gegaan en daar heb ik eerst allerlei info bekeken. Uiteindelijk heb ik voor a.s. vrijdag (wordt redelijk weer zeggen de weergoden) een excursie geboekt naar Kaikoura. Daar ga ik, als het goed, walvissen kijken. En morgen ga ik terug naar de Isite om een bus ticket te kopen voor donderdag naar Akaroa, en meteen een ticket voor een boottocht. Het schijnt dat daar een bepaald soort dolfijnen in grote aantallen tegelijk zwemt. Van die dolfijnen die vrolijk in de lucht springen en zo. Ná mijn bezoek aan de Isite weer aan het lopen gegaan en uitgekomen bij het museum. Daar ook maar naar binnen en dat was maar goed ook. Wat een ontzettend leuk museum. Heel divers ook. Alleen op een gegeven moment wel vreselijk druk. Het was vandaag namelijk Waitangi day, een nationale feestdag. Dus ook (bijna) alle Kiwi's hadden vandaag vrij en gingen de hort op. Ook naar het museum. Maar ook naar de Botanic Gardens waar ik even later op uitkwam. Dit is een mega groot park, zo groot dat het een hele tijd duurt voordat je alles hebt gezien. Ik heb dus niet alles gezien :). Hier een tijd rond gelopen en toen kwam ik ineens uit bij een expositie van "jurken" van bloemen e.d. Heel apart en bijzonder leuk om te zien. Daarna weer doorgelopen en uiteindelijk uitgekomen bij .............het casino. Ja ja, ik heb een gokje gewaagd en uiteraard verloren hahahah. Maar mijn reden om naar het casino te gaan was niet zozeer om te gokken maar om een hapje te eten. Volgens de taxichauffeur kon je daar namelijk heel goed eten en daar was ik wel aan toe. De afgelopen tijd erg makkelijk en daardoor niet echt geweldig gegeten. Tot vanavond. Inderdaad goed en lekker gegeten en toen was het wel weer tijd om te gaan. De afgelopen uren de foto's uitgezocht en ge-upload en nu dit hele verhaal getypt. Morgen ga ik het écht rustig aan doen. O, en ik heb gelukkig ontdekt hoe de verwarming werkt. Gelukkig ja, want ik heb het nog steeds stervenskoud. Tot morgen.